Selecteer een pagina
Hoe mijn shit mest werd.

Hoe mijn shit mest werd.

Pijn huh hoezo?

Dit is toch de cursus ‘Humor voor sprekers’?

Geduldig legt de docent het nog een keer uit,

“Humor kan niet zonder drama en zit daar waar het schuurt, dus moet je opzoek naar de pijn met betrekking tot jouw thema”!

Zo had ik het nog nooit bekeken.

Toch wist ik intuïtief dat ik hier naar opzoek was en waarom ik deze cursus bij  Malinca Verwiel had gekozen.

Ik was me zeker bewust dat voor mijn thema ‘#vanwerkdruknaarwerkgeluk je niet om de problemen, het gedoe de spanning heen kan.

Ja maar, de pijn, dat is zo persoonlijk!

Ik weet niet of mijn publiek daar op zit te wachten als ze bij mij in de zaal zitten voor een leuke theatrale voorstelling”.

Ik herken de stemmen van mijn innerlijke criticus die mij wil behoeden voor afwijzing en teleurstelling.

Maar ik voel, ik weet, dit hoort bij mijn verhaal!

Omdat het ook het verhaal van anderen is.

Ok hier komt ie dan:

Het is vrijdagmiddag, het lokaal is versierd met slingers en ballonnen. Er staan emmers met rode rozen voor in de klas. De stoelen in zijn rijen opgesteld. Op mijn bureau staan de in cellofaan verpakte cadeaus naast een grote stapel mappen.

Over een uur begint de diplomering van mijn mentorklas.

Hét moment waar mijn studenten halsreikend naar uitgekeken hebben, misschien voor het feestje of de nieuwe fase die ze kunnen beginnen, maar voor de meesten toch vooral de opluchting om klaar te zijn met school.

Ik ben tot laat in avond bezig geweest met kaartjes schrijven. Voor ieder van mijn meiden een persoonlijk woord, een anekdote en een compliment, zo doe ik dat al jaren.

Deze keer vond ik het lastig, want de reis die ik met deze klas heb afgelegd was behoorlijk turbulent.

Tweedehans mentor

In het tweede leerjaar heb ik het mentorschap overgenomen van een vertrekkende collega.

Hij was geliefd en vertrouwd bij de meiden, dat merkte ik wel bij zijn afscheid.

Ik had toen al het gevoel dat ik 2-0 achter stond, ik werkte immers nog maar net op deze opleiding.

Het duurde dan ook wel even tot ik iedereen bij name kende en met hen persoonlijk had kennis gemaakt.

Ik had al wel snel door dat er een aantal dames niet bepaald op hun mondje gevallen was en regelmatig in niet te verstaande taal hun kritische mening gaven over de opleiding, de school en alles daar om heen.

Ondanks mijn jarenlange ervaring als docent en mentor had ik daar veel moeite mee. Het maakte me ook onzeker, ik kon heel vaak hun vragen niet beantwoorden en soms vond ik dat ze ook gewoon gelijk hadden!

Tuurlijk waren er ook mooie momenten, in de les of in persoonlijke gesprekken, waar ik er connectie voelde, er kon zijn en kon helpen.

Het laatste jaar was zwaar voor de klas. Positiviteit en motivatie waren belangrijke thema’s en ik probeerde wekelijks in het mentoruur hier vorm aan te geven.

Aanwezig zijn op school en saaielessen volgen bleek voor een aantal niet makkelijk.

Alle meiden werkten namelijk al het grootste gedeelte van de week vol op hun stage mee:

“Daar leren we veel meer dan op school”, was hun verweer.

Ook op de praktijkexamens was er regelmatig kritiek. De examencommissie moest meerde keren uitleg komen geven over beoordelingen.

Worstelen met de organisatie en regels

Ik schipperde me rot tussen de regels, de organisatie en systemen, zaken die onduidelijk waren of gewoon niet klopten. Ik liep de deur plat bij de administratie op zoek naar vermiste beoordelingen en stagecontracten.

En elke les weer alle vragen beantwoorden en keer uitleggen hoe de examenprotocollen waren en waarom. Ik deed oprecht mijn stinkende best maar voelde me regelmatig te kort schieten (sommige protocollen waren ook niet echtuit te leggen hoor😕)

Het grootste struikelblok was wel de aanwezigheid.

In het MBO geldt een verplichte aanwezigheid van 80%…

Hoe om te gaan met situaties wanneer studenten dat niet halen verschilt per school en opleiding.

Bij ons was de regel ingesteld dat de gemiste lessen moesten worden ingehaald.

Inhalen was het niet echt, want de les was immers gegeven en voorbij.

In de praktijk kwam het er op neer dat studenten de gemiste uren moesten inhalen op een apart moment op een avond. Daar konden ze onder toezicht werken aan hun huiswerk…

Mijn eindexamenstudenten kon ik daarvoor nauwelijks motiveren. Die hadden echt geen tijd of zin om in de avonds nog een keer terug te komen.

En ook projecteerde ik wekelijks in de les de aanwezigheidspercentages, ze bleven deze dalen….

Buikpijn

Vreselijk vond ik dat, elke week discussie, elke week gedoe, het koste me ook nog eens bakken met tijd om die hele registratie te doen en waarvoor??

Het voelde zinloos, toch werd er in de teamvergadering keer en keer op gehamerd:

“de aanwezigheid moet omhoog”!

Hoe dan???

Ik had er regelmatig buikpijn van.

Aan het eind van het schooljaar met nog een paar weken voor de diplomering waren er nog een handjevol studenten die, ondanks al mijn pushen, trekken en dreigen, niet voldeden aan de aanwezigheidsnorm.

Wat dan?

Het waren geen vervelende meiden, alle examens gehaald, goede professionals in de praktijk, ze werkten vaak al volledig mee….

Moest ik ze nu dan verplichten om op school te komen zitten waar ze niets anders konden doen dan netflixen?

Zucht 😥

En bedankt he..!

Terug naar de diplomering.

De meiden zien er prachtig uit, het lokaal is volgestroomd met familie en vrienden.

Ik doe wat ik al tientallen keren eerder heb gedaan, ik houd mijn praatjes, diploma’s worden getekend, ik overhandig de roos, het kaartje de cadeautjes.

45 minuten later.

Het lokaal is leeg.

Op de grond liggen wat rozenblaadjes, snippers en hier en daar een verdwaalde ballon.

Ik ben leeg.

Ik heb alles gegeven, maar, wat heb ik terug ontvangen?

Geen waardering of bedankje in de vorm van een kaartje, bloemetje, of chocola … niks

Alleen slappe handjes en een “bedankt-voor- alles-mompel”.

AUW!

Ik verman me en loop terug naar mijn kantoor tot een collega met haar armen vol Rituals-pakketten, bloemen en chocola, jolig vraagt:

“En hoe was je diplomering? Heb je veel cadeaus gehad”?

En ik, worstelend met de schaamte en vechtend tegen de tranen stamel;

“Uh nee, niets”….

Waar ging het mis?

Ik voel me teleurgesteld, boos, verward, verdrietig en kwetsbaar.

Waar ging het mis?

Waar ben ik, met alle mijn goede intenties en mijn harde werken het contact met mijn studenten verloren?

Waar ben ik het contact met mezelf kwijt geraakt?

Zelfverloochening

Die vraag kon ik op dat moment niet gelijk beantwoorden

De antwoorden kwamen weken, later.

Ookal voelde de situatie heel onrechtvaardig, ik kon alleen maar in de spiegel kijken en concluderen dat ik me te vaak heb geconformeerd aan regels waar ik niet achter stond, protocollen die ik niet kon uitleggen, systemen waar ik niet in geloofde.

Dat ik te vaak studenten heb gedreigd, geïntimideerd en gemanipuleerd om ze maar te motiveren…(je moet toch wat?😕)

Ik heb het gedaan..

En werd er doodongelukkig van. (en blijkbaar mijn studenten ook.)

Het schuurde, jarenlang.

Dat is mijn pijn.

Kun je daar nou humor van brouwen🤔

……

Dit zou het eind van deze blog kunnen zijn.

Het had het eind van mijn onderwijscarrière kunnen zijn.

Maar dat is het allemaal niet!

Zeker niet!

Het hele verhaal!

Want nog steeds is daar die liefde, het vuur, de passie om anderen te helpen, te leren en te inspireren!

(Jonge) mensen begeleiden voor een vak of in hun persoonlijk ontwikkeling, dat is het mooiste wat er is!

Ik kan dat, ik ben daar goed in!

Bovenstaand verhaal gaat over mij als ongelukkige docent.

De achterkant van de medaille zeg maar.

De gelukkige docent

Maar er is ook een voorkant!

Ik ben ook héél vaak een gelúkkige docent geweest.

Ik heb heel veel ‘parelmomenten’ mogen meemaken.

Lessen waar er écht contact was, chemie tussen mij en de klas en we levenslessen leerden van elkaar.

Ik ben ook heel vaak op diplomeringen verrast en overstelpt met waardering, bloemen en cadeaus …

Zo veel leuke en gekke situaties waarbij het wél lukte om studenten te motiveren, de juiste snaar te vinden en succes en betekenis te ervaren.

En dat maakt voor mij onderwijs het mooiste is wat er is, en daar word ik heel gelukkig van!

Hoe mijn shit mest werd!

Dat is het hele verhaal en dat wil ik delen!! Met alles wat ik heb, ben en kan!

Serieus en toch luchtig, met pijn én humor!

Zodat mijn shit mest wordt!

Is dat niet om te gieren?🤣😂😁