Werk(geluk) in uitvoering

door Paulien Fraanje | 5 december 2022

Ik wist maar 1 ding

Januari 2019 wist ik 1 ding zeker!

Ik wilde niet meer doen wat ik deed!

Zo zat, moe, sjacherijning en ongelukkig was ik ervan!

Niet dat veel mensen dat wisten trouwens, op de werkvloer en zeker voor de klas deed ik mijn uiterste best om de vrolijke, spontane energieke mij te zijn.

De ratrace uit

Dat lukte natuurlijk maar deels, steeds vaker kwam ik veel te laat, veel te moe thuis, kon ik haast niet eten van de buikpijn. Het voelde alsof ik gevangen zat in een ‘ratrace” elke dag maar weer door!

Bovendien had ik Steeds vaker gedachten over een andere baan, maar die liepen heel snel vast, want wat kon ik nu eigenlijk nog meer?

Ik wist dat het belachelijk was, en toch kon ik niets bedenken en werd ik nog meer ongelukkig wanneer ik op ‘vacature jacht’ ging

Mijn mind zat totaal op slot, geen idee, geen opties.

Echt niet!

Ik wist maar 1 ding dus: ik wil volgend jaar iets anders! Ik moet iets gaan doen waar ik weer energie van zou krijgen en blij van zou worden.

Tijd om de schuring te onderzoeken

Dat leidde tot de beslissing dat ik tijd moest nemen voor grondig onderzoek.”is dat gevoel die ‘schuring’,  dat gevoel dat ik nog iets heb te doen in de wereld echt ergens op gebaseerd?.

Als gevolg daarvan maakte ik met mezelf de afspraak dat ik het schooljaar zou afmaken en dat ik mezelf een loopbaantraject kado zou doen om er achter te komen wat ik nu wel wilde!

Zo gezegd zo gedaan!

Ik kwam via het algoritme van facebook, of via magisch magnetisme?😜 terecht bij het #MJI traject van 🔥 Bas Smeets

Nachtenlang wakker gelegen om de keuze te maken, toch gedaan

Braaf heb ik alle stappen in het programma doorlopen, de opdrachten gedaan, de lagen in mijzelf afgepeld, opzoek naar mijn passie, dromen en talenten.

Lange tijd had ik echt geen idee wat ik nu na de zomervakantie zou gaan doen.

Ik vertelde wel aan collega’s dat ik weg zou gaan, maar op de vraag, “Wat ga je dan doen?” had ik geen antwoord.

Ineens wist ik het

Ik weet nog precies het moment. Het was ergens in juni, ik was aan het zwemmen in het meertje vlak bij mijn huis toen ineens de gedachte zo krachtig en helder in mijn hoofd kwam:

Ik moet het podium op!

HUH?

Mensen die mij goed kennen hadden we dat al meerdere keren gevraagd, “moet jij niet iets met theater gaan doen?”

NAH…. ik was er nog niet klaar voor ‘ik zag het gewoon niet’.

Tot dat ene moment!

Zo duidelijk zo krachtig, van binnenuit, er was gewoon geen twijfel!.

Ik was er zelf ook verbaasd over…😲

Het avontuur in een stroomversnelling

Als gevolg van bovenstaande heb ik concreet mijn baan opgezegd en me ingeschreven bij de KVK.

De reis die daarna kwam is een avontuurlijke aaneenschakelijk van:

🍀Magische ontmoetingen

🍀Chronische “selfcoaching” – feel the feer and do it anyway

🍀Elke keer weer mijn comfort zone oprekken en nieuwe dingen leren

🍀Op podia staan, klein, groot, fysiek, online

🍀Aanleren van goede geluks gewoontes 😏

🍀liedjes schrijven & zangles nemen

🍀Met een painist werken

🍀Tientallen boeken lezen – cursusen en trainingen volgen

🍀Dingen uitproberen, falen opstaan en doorgaan!

🍀Super gave ‘lotgenoten’ leren kennen

🍀Mijn shit opruimen en er mest van maken

Ik heb het allemaal gedaan en nog  zoveel meer..

Elke stap denk ik dat ik dichterbij kom

Toch heb ik mijn doel nog niet bereikt!

Want het gaat natuurlijk gewoon door, mijzelf uitvinden en elke dag werken aan mijn eigen (werk)geluk!

Altijd werk in uitvoering

Mijn reis is nog steeds aan de gang ik begin me te realiseren dat er geen eindpunt is!

Inmiddels heb een bedrijf, verdien ik een goed inkomen, heb ik op tientallen podia gestaan in scholen, theaters, klaslokalen, hotels, kerkzaaltjes, zelfs in huiskamers!

Hierdoor heb ik heel veel geluksmomenten ervaren, maar er waren ook zeker situaties van onzekerheid, angst, teleurstelling en verdriet.

Ik heb geleerd ;het hoort er allemaal bij en dat is wel gaaf eigenlijk.

Desalnietemin ben ik een dankbaar mens  ik geniet intents voor alles wat ik leer en waar ik me bewust van word.

Bij voorbeeld, de tekst op onderstaand kaartje, welke ik kreeg op 4 oktober 2019.I

ik snapt er toen helemaal niets van!

Uiteindelijk ben ik gesprongen, tegen ‘beter weten’ in.

Ik snapte helemaal niet wat me overkwam maar ik heb de onzekerheid van het leven omarmd en ben vol vertrouwen het pad gaan lopen.

Vervolgens ondekte ik gaande weg het pad.

Nu pas, na 4 jaar begrijp ik de tekst op deze kaart.

Nu WEET ik waar alles goed voor was en in, en wat ik heb te doen.

Desalnietemin zijn nog nieuwe wegen te vinden, mijn doel ligt nog verder weg, veel meer weet ik (nog) niet.

Ik weet alleen dat ik nog (lang) niet ben waar ik zijn moet.🙄

Bovendien is er is nog een hoop werk te doen!

To be continued dus maar

Tot slot,  wil je het hele verhaal horen over mijn reis “uit de ratrace”?

Luister dan hier de podcast die Bas Smeets en ik hierover maakten:

https://www.linkedin.com/pulse/werk-geluk-uitvoering-paulien-knol-de-gelukkige-docent-

#werkgeluk #ratrace #geluk #keuzes #passie #podcast

Hoe mijn shit mest werd.

door Paulien Fraanje | 21 juni 2022

Pijn huh hoezo?

Dit is toch de cursus ‘Humor voor sprekers’?

Geduldig legt de docent het nog een keer uit,

“Humor kan niet zonder drama en zit daar waar het schuurt, dus moet je opzoek naar de pijn met betrekking tot jouw thema”!

Zo had ik het nog nooit bekeken.

Toch wist ik intuïtief dat ik hier naar opzoek was en waarom ik deze cursus bij  Malinca Verwiel had gekozen.

Ik was me zeker bewust dat voor mijn thema ‘#vanwerkdruknaarwerkgeluk je niet om de problemen, het gedoe de spanning heen kan.

“Ja maar, de pijn, dat is zo persoonlijk!”

“Ik weet niet of mijn publiek daar op zit te wachten als ze bij mij in de zaal zitten voor een leuke theatrale voorstelling”.

Ik herken de stemmen van mijn innerlijke criticus die mij wil behoeden voor afwijzing en teleurstelling.

Maar ik voel, ik weet, dit hoort bij mijn verhaal!

Omdat het ook het verhaal van anderen is.

Ok hier komt ie dan:

Het is vrijdagmiddag, het lokaal is versierd met slingers en ballonnen. Er staan emmers met rode rozen voor in de klas. De stoelen in zijn rijen opgesteld. Op mijn bureau staan de in cellofaan verpakte cadeaus naast een grote stapel mappen.

Over een uur begint de diplomering van mijn mentorklas.

Hét moment waar mijn studenten halsreikend naar uitgekeken hebben, misschien voor het feestje of de nieuwe fase die ze kunnen beginnen, maar voor de meesten toch vooral de opluchting om klaar te zijn met school.

Ik ben tot laat in avond bezig geweest met kaartjes schrijven. Voor ieder van mijn meiden een persoonlijk woord, een anekdote en een compliment, zo doe ik dat al jaren.

Deze keer vond ik het lastig, want de reis die ik met deze klas heb afgelegd was behoorlijk turbulent.

Tweedehans mentor

In het tweede leerjaar heb ik het mentorschap overgenomen van een vertrekkende collega.

Hij was geliefd en vertrouwd bij de meiden, dat merkte ik wel bij zijn afscheid.

Ik had toen al het gevoel dat ik 2-0 achter stond, ik werkte immers nog maar net op deze opleiding.

Het duurde dan ook wel even tot ik iedereen bij name kende en met hen persoonlijk had kennis gemaakt.

Ik had al wel snel door dat er een aantal dames niet bepaald op hun mondje gevallen was en regelmatig in niet te verstaande taal hun kritische mening gaven over de opleiding, de school en alles daar om heen.

Ondanks mijn jarenlange ervaring als docent en mentor had ik daar veel moeite mee. Het maakte me ook onzeker, ik kon heel vaak hun vragen niet beantwoorden en soms vond ik dat ze ook gewoon gelijk hadden!

Tuurlijk waren er ook mooie momenten, in de les of in persoonlijke gesprekken, waar ik er connectie voelde, er kon zijn en kon helpen.

Het laatste jaar was zwaar voor de klas. Positiviteit en motivatie waren belangrijke thema’s en ik probeerde wekelijks in het mentoruur hier vorm aan te geven.

Aanwezig zijn op school en saaielessen volgen bleek voor een aantal niet makkelijk.

Alle meiden werkten namelijk al het grootste gedeelte van de week vol op hun stage mee:

“Daar leren we veel meer dan op school”, was hun verweer.

Ook op de praktijkexamens was er regelmatig kritiek. De examencommissie moest meerde keren uitleg komen geven over beoordelingen.

Worstelen met de organisatie en regels

Ik schipperde me rot tussen de regels, de organisatie en systemen, zaken die onduidelijk waren of gewoon niet klopten. Ik liep de deur plat bij de administratie op zoek naar vermiste beoordelingen en stagecontracten.

En elke les weer alle vragen beantwoorden en keer uitleggen hoe de examenprotocollen waren en waarom. Ik deed oprecht mijn stinkende best maar voelde me regelmatig te kort schieten (sommige protocollen waren ook niet echtuit te leggen hoor😕)

Het grootste struikelblok was wel de aanwezigheid.

In het MBO geldt een verplichte aanwezigheid van 80%…

Hoe om te gaan met situaties wanneer studenten dat niet halen verschilt per school en opleiding.

Bij ons was de regel ingesteld dat de gemiste lessen moesten worden ingehaald.

Inhalen was het niet echt, want de les was immers gegeven en voorbij.

In de praktijk kwam het er op neer dat studenten de gemiste uren moesten inhalen op een apart moment op een avond. Daar konden ze onder toezicht werken aan hun huiswerk…

Mijn eindexamenstudenten kon ik daarvoor nauwelijks motiveren. Die hadden echt geen tijd of zin om in de avonds nog een keer terug te komen.

En ook projecteerde ik wekelijks in de les de aanwezigheidspercentages, ze bleven deze dalen….

Buikpijn

Vreselijk vond ik dat, elke week discussie, elke week gedoe, het koste me ook nog eens bakken met tijd om die hele registratie te doen en waarvoor??

Het voelde zinloos, toch werd er in de teamvergadering keer en keer op gehamerd:

“de aanwezigheid moet omhoog”!

Hoe dan???

Ik had er regelmatig buikpijn van.

Aan het eind van het schooljaar met nog een paar weken voor de diplomering waren er nog een handjevol studenten die, ondanks al mijn pushen, trekken en dreigen, niet voldeden aan de aanwezigheidsnorm.

Wat dan?

Het waren geen vervelende meiden, alle examens gehaald, goede professionals in de praktijk, ze werkten vaak al volledig mee….

Moest ik ze nu dan verplichten om op school te komen zitten waar ze niets anders konden doen dan netflixen?

Zucht 😥

En bedankt he..!

Terug naar de diplomering.

De meiden zien er prachtig uit, het lokaal is volgestroomd met familie en vrienden.

Ik doe wat ik al tientallen keren eerder heb gedaan, ik houd mijn praatjes, diploma’s worden getekend, ik overhandig de roos, het kaartje de cadeautjes.

45 minuten later.

Het lokaal is leeg.

Op de grond liggen wat rozenblaadjes, snippers en hier en daar een verdwaalde ballon.

Ik ben leeg.

Ik heb alles gegeven, maar, wat heb ik terug ontvangen?

Geen waardering of bedankje in de vorm van een kaartje, bloemetje, of chocola … niks

Alleen slappe handjes en een “bedankt-voor- alles-mompel”.

AUW!

Ik verman me en loop terug naar mijn kantoor tot een collega met haar armen vol Rituals-pakketten, bloemen en chocola, jolig vraagt:

“En hoe was je diplomering? Heb je veel cadeaus gehad”?

En ik, worstelend met de schaamte en vechtend tegen de tranen stamel;

“Uh nee, niets”….

Waar ging het mis?

Ik voel me teleurgesteld, boos, verward, verdrietig en kwetsbaar.

Waar ging het mis?

Waar ben ik, met alle mijn goede intenties en mijn harde werken het contact met mijn studenten verloren?

Waar ben ik het contact met mezelf kwijt geraakt?

Zelfverloochening

Die vraag kon ik op dat moment niet gelijk beantwoorden

De antwoorden kwamen weken, later.

Ookal voelde de situatie heel onrechtvaardig, ik kon alleen maar in de spiegel kijken en concluderen dat ik me te vaak heb geconformeerd aan regels waar ik niet achter stond, protocollen die ik niet kon uitleggen, systemen waar ik niet in geloofde.

Dat ik te vaak studenten heb gedreigd, geïntimideerd en gemanipuleerd om ze maar te motiveren…(je moet toch wat?😕)

Ik heb het gedaan..

En werd er doodongelukkig van. (en blijkbaar mijn studenten ook.)

Het schuurde, jarenlang.

Dat is mijn pijn.

Kun je daar nou humor van brouwen🤔

……

Dit zou het eind van deze blog kunnen zijn.

Het had het eind van mijn onderwijscarrière kunnen zijn.

Maar dat is het allemaal niet!

Zeker niet!

Het hele verhaal!

Want nog steeds is daar die liefde, het vuur, de passie om anderen te helpen, te leren en te inspireren!

(Jonge) mensen begeleiden voor een vak of in hun persoonlijk ontwikkeling, dat is het mooiste wat er is!

Ik kan dat, ik ben daar goed in!

Bovenstaand verhaal gaat over mij als ongelukkige docent.

De achterkant van de medaille zeg maar.

De gelukkige docent

Maar er is ook een voorkant!

Ik ben ook héél vaak een gelúkkige docent geweest.

Ik heb heel veel ‘parelmomenten’ mogen meemaken.

Lessen waar er écht contact was, chemie tussen mij en de klas en we levenslessen leerden van elkaar.

Ik ben ook heel vaak op diplomeringen verrast en overstelpt met waardering, bloemen en cadeaus …

Zo veel leuke en gekke situaties waarbij het wél lukte om studenten te motiveren, de juiste snaar te vinden en succes en betekenis te ervaren.

En dat maakt voor mij onderwijs het mooiste is wat er is, en daar word ik heel gelukkig van!

Hoe mijn shit mest werd!

Dat is het hele verhaal en dat wil ik delen!! Met alles wat ik heb, ben en kan!

Serieus en toch luchtig, met pijn én humor!

Zodat mijn shit mest wordt!

Is dat niet om te gieren?🤣😂😁

Wakker liggen en piekeren

door Paulien Fraanje | 17 mei 2021

Wakker liggen en piekeren

Vannacht werd ik wakker gewoon zomaar!  Het was nog lang geen tijd om op te staan. Allerlei pieker gedachtes tolden rond in mijn hoofd en beletten mij om nog verder te kunnen slapen. Zorgen, onzekerheden en angsten die ik overdag de baas ben poppen zomaar ’s nachts op en houden me wakker.

Het is alweer een aantal jaar geleden dat ik dit met regelmaat had. Ik werkte toen nog als docent op een groot ROC en was niet bepaald werkgelukkig. Ik had klassen waarmee het moeizaam liep, studenten met wie het niet goed ging en taken die me veel energie kosten. Een paar keer per week lag ik urenlang wakker en te malen. Ik ging vervolgens mijn bed maar uit voor een kopje warme melk en een dom spelletje.

Ik had geen idee hoe ik deze slapeloze nachten en die piekergedachten kon stoppen

Wat is piekeren eigenlijk?

Piekeren is het niet kunnen stoppen met denken aan dingen waar je je zorgen over maakt. Het maakt je onrustig en levert vaak stress op. (En slapeloze nachten). Piekergedachten gaan over zaken die mogelijk bedreigend zijn in de toekomst.
Volgens “piekerprofessor’ Bart Verkuil wordt piekeren een probleem wanneer het je dagelijks leven gaat beïnvloeden. Wanneer het piekeren je niet aanzet tot acties dan kun je vastlopen. Dan kun je last krijgen van lichamelijke klachten, depressieve gevoelens, het vermijden van dingen of veel klagen.

Wat te doen tegen piekeren?

Inmiddels heb ik geleerd dat mijn piekergedachtes of nachtelijke dromen te maken hebben met dingen die ik spannend vind of zaken in mijn leven die “schuren”.
Het eerste wat ik kan doen is het opschrijven van alle gedachtes, zo krijg ik overzicht en kan ik van een afstandje kijken naar alles wat ik wel niet denk (-)

Vaak realiseer ik me dan dat het helemaal niet ‘waar’ is wat ik denk, of wat ik tegen mezelf zeg. Het is gewoon de angst of onzekerheid die spreekt.

Ik stel mijzelf dan de vraag waar heb ik invloed op?

Heb ik invloed op een onzekerheid of kan ik een angst aan gaan dan is het tijd om de regie te pakken, keuzes te maken en actie te ondernemen.
Lig ik te draaien en te tobben over zaken waar ik geen invloed op heb dan kan ik beter proberen los te laten.

Laat maar waaien!

Wat ook helpt is om me te realiseren dat het maar gedachten zijn…. Ze komen en gaan als wolkjes die voorbijvliegen.

Sinds een tijd mediteer ik regelmatig en ik merk dat ik steeds beter in staat ben om pieker gedachtes en de negatieve gevoelens die daarbij komen weg te laten waaien!
Dat is echt tof om te ervaren, en wanneer al die negativiteit dan naar de achtergrond is gezakt focus ik me op positieve dingen.
Ik bedenk me wat er wel goed aan in mijn leven en waar ik trots en dankbaar voor ben.

Ik merk dan dat ik wanneer ik daar in mijn bed aan lig te denken ik me rustiger voel.

Aan de slag!

Ondanks een lichte vermoeidheid vanmorgen toch vroeg opgestaan voor een uurtje me-time.
Ik heb een actie lijst gemaakt, beslissingen genomen en deze blog geschreven.
Ik zie trouwens dat die ‘pieker professor een boek heeft geschreven “De gelukkige piekeraar”.

Dat lijkt me, vak literatuur voor een gelukkige docent!