Hoe ik mijn werkplezier maakte.

door Paulien Fraanje | 20 mei 2022

Een held op sokken op zoek naar werkplezier😜

Sinds een paar maanden werk ik ook als ZZP- docent voor mijn oude werkgever.
Hoe leuk ik het podium ook vind, ik miste het onderwijs, het voor de klas staan en het contact met studenten.

En, als ik heel eerlijk ben kan ik af en toe wel wat meer werkplezier gebruiken. Werkplezier is immers heel belangrijk 
Als podium ondernemer werk je ook veel dagen achter de schermen en dat is vaak alleen achter de computer op mijn zolderkamerkantoor.

Gelukkig voor mij is er genoeg werk voor docenten en word ik regelmatig benaderd of ik een les wil komen geven.

Gewoon doen!

Zo kwam ook de volgende vraag van een paar maanden geleden.
“Paulien jij doet toch iets met drama, kun jij voor onze Turkse studenten niet 3 dagen drama lessen verzorgen?”

“Uh, ja hoor”!

Dat was een reactie vanuit de filosofie van Pippi Langkous:

     “Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het kan”

Ik heb zeker wel iets met drama, maar nog niet zo vaak en voor langere tijd lesgegeven in dit vak. Nu houd ik wel van uitdaging en avontuur, dus zei ik:

“Oh dat lijkt me heel leuk vertel even kijken of ik kan!”

Zo kwam het dus dat ik maar liefst 3 hele dagen aan de gang mocht met studenten van de opleiding Gespecialiseerd Pedagogisch Medewerker.

Werkplezier vraagt soms voorbereiding

Even dacht ik wel “waar ben ik aan begonnen”, ik ken die doelgroep niet, wat moet ik gaan doen en waar moet ik uberhaubt lesgeven?

De stemmetjes van angst en onzeker begonnen te fluisteren….

Inmiddels weet ik wel wat ik dan moet, doen; in actie komen om informatie te krijgen en om goed te weten hoe of wat.

Ik ga heus niet onbezonnen te werk. Ik neem deze opdracht echt wel serieus.
Want, 23 vrouwelijke, Turkse studenten, met niet veel, tot geen ervaring met drama, dat kan ook behoorlijk dramatisch aflopen!😏

Weken geleden ben ik al wezen koffiedrinken met een ex-collega, een drama docent.
Zij heeft me aan een prachtig format en geweldige oefeningen geholpen die ik perfect kan gebruiken.
Natuurlijk heb ik gesproken met de huidige loopbaanbegeleider van deze groep en een week van tevoren ben ik langs de locatie geweest waar het onderwijs zou plaatsvinden.

Dat alles, en mijn jarenlange ervaring natuurlijk, gaf me voldoende zelfvertrouwen.

Iets nieuws is altijd even spannend

Het blijft spannend, elke keer weer wanneer je een nieuwe klas voor het eerst ontmoet, ook al ben je al 25 jaar docent!

Daar stond ik dan, op de bewust lesdag op de locatie.
Het was 9.00 uur, de afgesproken tijd, er was niemand te zien.
Ik had de tip die ik van mijn collega had gekregen opgevolgd en mijn schoenen uitgetrokken. (Volgens islamitisch gebruik gaan de schoenen bij de voordeur uit).

Het lokaal ademende een stoffige sfeer, vloerbedekking op de vloer de verwarming op 4 (en de ramen open) en een allegaartje aan stoelen en tafels.
Een oud vergeeld kopieerapparaat in de hoek begon toch te zoemen toen ik de stekker in het stopcontact deed, oef meevaller!
Ook de beamer kreeg ik zowaar ook zonder al te veel moeite en met een slinger aan verlengsnoeren aan de praat.

Ik was een beetje opgewonden en prettig gespannen, maar ook onzeker.

Want, waar waren mijn studenten??

Via de groep-app vroeg ik mijn collega’s van het ROC om hulp.
Zij verzekerden mij dat de studenten zeker zouden komen.
Ook zorgden ze ervoor dat er iemand van de locatie langs zou komen om mij te helpen aan extra stoelen, een koelkast voor mijn lunch en, niet onbelangrijk, wifi!

Tegen 9.30 uur kwamen de studenten  een voor een binnendruppelen, er bleek een communicatie storing met betrekking tot de aanvangstijd van de les.

Alle vrouwen, jong en oud, hadden gekleurde sjaals om hun hoofd en droegen lange rokken dikke kousen en vesten met lange mouwen.
Hun Nederlands was echter accentloos en al snel waren we lekker aan het kletsen

De meeste dames bleken best ver te moeten reizen om elke dinsdag  in Utrecht les te volgen!

Tegen 10.00 uur waren alle tafels en stoelen bezet en brak ik, tot grote hilariteit van de dames, mijn tong over alle voornamen.
Er werd hartelijk om gelachen en ik lachte net zo hard mee.

En dat was niet de laatste keer die dag

De dames bleken behoorlijk mondig en leergierig, dat vind ik altijd een heerlijke combinatie in het onderwijs.
Er werden  veel vragen gesteld, over mij en natuurlijk over nut en belang van van drama voor hun opleiding.

Na de eerste kennismaking hingen ze aan mijn lippen toen ik, met persoonlijke verhaal, de relatie en het nut van spel en drama bij communiceren en begeleiden van kinderen kon uitleggen

Toen zag ik aan hun gezichten dat het  begrepen hadden.

Drama zou wel eens interessant kunnen worden.

Ze konden niet wachten om te beginnen!

Aan de slag.

Ik had, goed voorbereid als ik was, een hele stapel opdrachten en oefeningen meegenomen.
Bij elke oefening legde ik uit wat we gingen doen, wat het nut was voor jezelf als professional en hoe je dat in in de begeleiding van kinderen kon inzetten.
We hebben gespeeld met gebaren maken lichaamstaal, met de groep komen staan en zonder woorden toch communiceren.

Dat vonden sommige dames nog heel spannend.

We hebben kringspellen gedaan met als doel concentreren, fouten maken, accepteren en lachen.
Oefeningen om de fantasie te gebruiken en bewust te worden van de kracht van mimiek en intonatie.

Er werd veel gegiecheld, gelachen en veel geleerd.

“Oh mevrouw wat een leuk spel dat ga ik ook met de kinderen doen”

23 duimen omhoog en een spontaan applaus!

Het was warm in het lokaal met de altijd nog loeiende radiatoren.

Ook de ramadan begon ‘s middags zijn tol te eisen.
Toch werd er nog goed samengewerkt aan de eindopdracht voor over een paar weken.

Wat ben ik trots op deze vrouwen, die open stonden voor zomaar een nieuwe docent, voor een vreemd vak, voor toch nieuwe dingen doen.
Voor de openheid om te lachten, om elkaar en om je zelf.

Maar vooral ook omdat ze elkaar aan moedigden om toch te durven en te doen!

Bij de evaluatie kreeg ik 23 duimen omhoog, en een spontaan applaus!

Dat heb ik in 25 jaar voor de klas nog nooit meegemaakt!
(Op sokken lesgeven ook niet trouwens😁)

Op de terugweg in de auto dacht ik na over deze bijzondere dag.

10 Inzichten over hoe ik gezorgd hebt voor mijn werkplezier

Terugkijkend waren de volgende inzichten en stappen belangrijk om het werkplezier weer te ervaren:

1. Bewustwording en erkenning van mijn behoefte aan meer werkplezier.

2. De actie om weer een dag terug het onderwijs in te gaan als docent.

3. Ja zeggen tegen uitdagingen ook al hoor ik de stemmetjes die mij zeggen dat ik dat nog nooit heb gedaan.

4. Mij goed laten informeren en goed voorbereiden.

5. Vertrouwen op mijn kunde, kennis en ervaring.

6. Tegenslagen omarmen en denken in mogelijkheden.

7. Meebewegen, wanneer alles anders gaat dan gepland.

8. Een open, oordeelloze houding.

9. Oprecht nieuwsgierig zijn.

10. Liefde voor het vak en liefde om anderen iets te leren en te begeleiden in persoonlijke ontwikkeling.

Werk aan je werkplezier = werken aan werkgeluk

Ik heb vaak genoeg in mijn onderwijs carrière lessen gegeven waar ik zelf geen plezier aan beleefde.

Soms is dat even zo.

Toch heb ik op een gegeven moment de keuze gemaakt dat ik dat niet meer wilde!
Dat ik wilde werken met plezier, energie en bevlogenheid, want dat maakt het verschil!!

Ik ben dankbaar en ook wel trots dat het deze dag, die toch ook spannend was gelukt is.

Het geeft enorm veel energie nu ik het werkplezier waarnaar ik op zoek was weer heb ervaren.

Ik ben een dankbare docent….

En ja zeker ook een gelukkige 😉

Ps. wil jij meer werkplezier maar weet niet niet goed hoe te beginnen? Vraag dan Hier mijn 10 tips voor groeiend werkgeluk aan